Pierwszą sprawą na którą chciałbym zwrócić uwagę w tym pytaniu i swego rodzaju oskarżeniu, jest to, iż błędem jest wskazywanie na małą ilość dzieci w rodzinie jako konsekwencja stosowania antykoncepcji. Bywa często, że po prostu rodzina ma trudności z zajściem w ciąże. Druga sprawa polega na tym, że w prawosławiu nie podchodzi się do antykoncepcji tak jak w Kościele rzymskokatolickim i określa się ją grzechem. Jest to zagadnienie nieco złożone natomiast teolodzy prawosławni nie odrzucają wszelkiej formy antykoncepcji.
Sprawa jest dość skomplikowana. Z pewnością jest to krzyż dla rodziców i swego rodzaju piętno. Wydaje mi się, że osoby, których bezpośrednio dotknęła ta odmienność dość różnie podchodzą do tej sprawy. Są tacy, którzy chcieliby aby ta przypadłość nie dotknęła ich i cierpią z tego powodu. Są też jednak tacy, którzy traktują swoją odmienność jako niepospolitość i wyjątkowość. Problem pojawia się, kiedy przypadłość jest rozwijana i pojawia się grzech. Myślę, że temat jest znacznie szerszy i potrzebowałby głębszego przeanalizowania, tak abyśmy umiejętnie podchodzili do tego zagadnienia.
W nauczaniu Cerkwi nigdzie nie znajdujemy usprawiedliwienia dla kontaktów płciowych, które miałyby zaistnieć przed małżeństwem. Jeśli istnieje rzeczywista miłość miedzy dwojgiem ludzi to z pewnością relacje płciowe również przyjmą w przyszłości właściwy wymiar.
Z pewnością propaganda LGBT dotyczy całego społeczeństwa w tym i nas. Mam wrażenie, że w wielu przypadkach manifestacje wspomnianych środowisk i kontr manifestacje, które im towarzyszą stały się częścią walki politycznej. Temat dotyczący homoseksualizmu jest dość delikatnym i dotyka intymnej sfery życia człowieka. Cerkiew nigdy nie odrzucała ludzi, których natura ukształtowała w taki sposób. Kiedy jednak obserwujemy ludzi, którzy z tej odmienności uczynili centrum swojego życia, często manifestując to w perwersyjny sposób, wówczas rodzi się w nas pytanie: dokąd to wszystko zmierza? Potrzebne tutaj jest głębokie zastanowienie się nad duchowym i moralnym upadkiem człowieka. Wydaje mi, że my prawosławni nie nawykliśmy aby na zjawiska, które pojawiają się w naszym życiu reagować w ten sposób by wydawać deklaracje i ogłaszać swój punkt widzenia. Nie jest to bynajmniej chowaniem głowy w piasek. Dziwi mnie natomiast, że są działacze prawosławni, którzy poparli marsz LGBT w Białymstoku. Pierwszy raz o tym słyszę i wielce jestem zdziwiony.
Stosunek nauki Cerkwi prawosławnej do wymienionych przez Pana zjawisk, podobnie jak do całokształtu ideologii znanej jako LGBT, jest absolutnie negatywny i traktowany jako grzech.
Bez wątpienia, w modlitwach osobistych, można, a nawet trzeba modlić się za spokój duszy tej osoby i przebaczenie popełnionych przez nią grzechów, zarówno dobrowolnych lub mimowolnych, świadomych lub nieświadomych. Dotyczy to także naszej osobistej modlitwy w cerkwi, jeśli np. stawiamy świeczkę za spokój duszy tej osoby na panachidniku. Jeśli chodzi o modlitwę eucharystyczną, poprzedzoną podawaniem „zapisków” na proskomidii, co do zasady nie wpisujemy tam imion osób, które popełniły samobójstwo. W danej sytuacji należałoby rozstrzygnąć, czy choroba alkoholowa była przyczyną czy skutkiem zmian psychosomatycznych, które doprowadziły do samobójstwa. Jeśli były one przyczyną, czyli ktoś popadł w chorobę alkoholową pod wpływem choroby psychicznej, a następnie popełnił samobójstwo, wówczas należałoby uznać, że przyczyną samobójstwa była choroba psychiczna. W tym przypadku, w moim rozumieniu, nic nie stoi na przeszkodzie eucharystycznego wspomnienia tej osoby, czyli zapiskę można podać. Jeśli jednak była to przyczyna, czyli zdrowy psychicznie człowiek, w wyniku alkoholowego upojenia popełnił samobójstwo, lub popadł w chorobę alkoholową, której skutkiem były zmiany psychosomatyczne, które mogły być przyczyną samobójstwa (podkreślam słowo „mogły”), wydaje się, że nie należy wpisywać imienia tej osoby na „karteczce za upokoj„. W ostatnim przypadku choroba psychiczna nie jest bowiem przyczyną pierwotną lecz wtórną czynu samobójczego. Samobójstwo należałoby zatem uznać nie za konsekwencję choroby psychicznej, lecz chorobliwego uzależnienia od alkoholu. Ono zaś z kolei było konsekwencją dobrowolnego i świadomego nadmiernego jego spożywania, a więc decyzją zdrowego psychicznie człowieka.
Pytanie rozumiem w kontekście jak Cerkiew odnosi się do osób, które popełniają samobójstwo poprzez śmierć głodową? Wydaje mi się, że w takim samym stopniu odnosi się krytycznie i negatywnie jak do osób, które popełniają samobójstwo poprzez inne metody.
Jest to trudne zagadnienie, aby odpowiedzieć jednoznacznie. Zwykle teolodzy prawosławni uciekają się do wyrażeń biblijnych i wypowiedzi Ojców Cerkwi jednoznacznie potępiające homoseksualizm. Ten problem był w przeszłości, jest obecnie i będzie dalej pojawiał się. Trzeba przede wszystkim odpowiedzieć na pytanie co my rozumiemy pod pojęciem homoseksualizmu? Czy jest to skłonność psychosomatyczna do osób tej samej płci? Czy jest to zachowywanie relacji seksualnych z osobą lub osobami tej samej płci? Dzisiaj manifestowanie swojej orientacji seksualnej (homoseksualizmu) stało się wręcz modą i w pewien sposób taka akceptacja jest narzucana społeczeństwu. Takie pojmowanie należy rozumieć w kontekście grzechu i w naturalny sposób Cerkiew nie może godzić się z takim stanem. Tak samo jak nie godzi się na akceptację związków homoseksualnych. Natomiast sama skłonność jeśli nie postępuje za nią grzech nie jest osądzana. W tym kontekście bardzo ważnym jest rozpatrywanie problemu indywidualnie i w duchu troski pasterskiej.
Modlitwa za osoby, które targnęły się na swoje życie stanowi znaczący problem w Cerkwi prawosławnej. W Kanonach Ojców Cerkwi (chodzi o czternasty kanon św. Tymoteusza Aleksandryjskiego), mowa jest o konieczności zbadania okoliczności popełnienia samobójstwa. Modlitwa za nich może być stosowana jeśli w momencie tragedii byli niepoczytalni. W lokalnych Cerkwiach autokefalicznych nie ma jednolitego ustosunkowania się do tego zagadnienia. W zasadzie każda z nich rozwiązuje problem na swój sposób zgodnie z interpretacją teologiczno-moralną. Biskupi naszej Cerkwi w listopadzie 1999 r. wzorując się na innych Cerkwiach przyjęli decyzję o stosowaniu tzw. „pogrzebu ograniczonego” wobec takich przypadków. Jeśli w rosyjskiej Cerkwi stosowane są zasady, które pani opisuje, to inna Cerkiew może korzystać z takiej praktyki.