Wyrażenia, które zostały sformułowane przez Święty Synod Kościoła Grecji w sierpniu tego roku mówiące o prawie Patriarchy ekumenicznego rozwiązania problemów podziału na Ukrainie nie są traktowane jako uznanie tzw. nowej Cerkwi autokefalicznej na Ukrainie. Niemniej jednak takie wyrażenia wskazują kierunek w którym podąża Kościół prawosławny w Grecji. Sprawa jednak okazuje się dość kontrowersyjną i Święty Synod w październiku odłożył kolejny raz dyskusję i decyzją o uznaniu autokefalii. Pozostałe Kościoły nawet tradycji greckiej (Patriarchat aleksandryjski, Patriarchat jerozolimski, Kościół Cypryjski, Kościół albański) zachowują głęboka rezerwę do sprawy uznania kontrowersyjnej autokefalii. Kościoły tradycji słowiańskiej jeszcze większą zachowują delikatnie mówiąc rezerwę. W tym kontekście i Kościół prawosławny w Polsce odnosi się z dystansem do tej sprawy.
W naszej tradycji opisana relacja duchowa nie stanowi pokrewieństwa i nie jest przeszkodą aby został zawarty związek małżeński.
Nie ma przeszkody aby został zawarty taki związek.
Jeśli Pan nie był wcześniej w związku małżeńskim, natomiast Pańska przyszła żona uzyskała zdjęcie błogosławieństwa z małżeństwa to teoretycznie sakrament, który będzie sprawowany powinien mieć charakter pełnego rytu małżeństwa.
Post jest rzeczą dobrą i zwykle przynosi człowiekowi wiele duchowych korzyści. Jednocześnie powinien on być czyniony rozważnie. Samo określenie „post” jest „nie jedzeniem”, natomiast w naszym rozumieniu odnosi się również do intensyfikacji modlitwy, większej wrażliwości wobec potrzeb innego człowiek, czy też powstrzymywaniem się od rzeczy, które stanowią dla nas obiekt pewnego przywiązania. Jeśli istnieje problem zdrowotny związany z intensywnym postem, wówczas należałby znaleźć taką formę postu aby nam nie szkodził lecz przynosił korzyść.
Spowiednika – opiekuna duchowego powinniśmy wybierać podobnie jak wybieramy lekarza rodzinnego. Grzechy to choroby duszy, a spowiedź to „lecznica” (cs. wraczebnica) więc dobrze byłoby, aby świadek naszej spowiedzi przed Bogiem znał nas „od podszewki”. Lekarz, który mnie zna od dzieciństwa, nie zignoruje drobnych dolegliwości, z którymi do niego przychodzę, ale sprawdzi, czy to aby nie nawrót poważnej choroby, o której ciągle pamięta, że przechodziłem ją przed laty. Nowemu spowiednikowi dobrze byłoby zatem przybliżyć swoją „historię chorób”, żeby mógł reagować na ewentualne symptomy nawrotów dawnych chorób. Pojawia się wówczas możliwość nie tylko leczenia, ale również stosowania profilaktyki – zapobiegania grzesznym chorobom. W naszej słowiańskiej tradycji wysłuchiwać spowiedzi może każdy duchowny. W Grecji, w Rumunii i na Bałkanach spowiedzi może wysłuchiwać jedynie duchowny, który otrzymał na to specjalne upoważnienie i błogosławieństwo biskupa. To przeważnie kapłani, którzy są mnichami albo starsi wiekiem, bogatsi w doświadczenie życiowe duchowni parafialni. Opiekun duchowy – stały spowiednik – nie tylko wysłuchuje spowiedzi, ale może również udzielić duchowej porady – nie tylko podczas spowiedzi, ale w każdych okolicznościach, kiedy potrzebujemy pomocy. Powinna zaistnieć możliwość kontaktowania się z nim np. telefonicznie… Warto wybrać opiekuna duchowego, który pod warunkiem regularnego przystępowania do spowiedzi, np. raz w miesiącu, pozwoli przystępować do komunii na każdej Boskiej Liturgii. Spowiedź to lecznica, a Ciało i Krew Chrystusa to „lekarstwo i pokarm nieśmiertelności”.
Ekonomija cerkiewna w przypadku małżeństw mieszanych odnosi się do związków prawosławnego chrześcijanina (chrześcijanki) z osobą innego (chrześcijańskiego) wyznania. Innymi słowy chodzi o związek z osobą ochrzczoną. Natomiast jeśli osoba jest nieochrzczona, lub też należy do innej religii (islamu, buddyzmu), nie może zawrzeć związku małżeńskiego w Cerkwi.
Pytanie jest zagadnieniem trudnym i złożonym. Myślę, że problem relacji ekumenicznych i rozumienia tego zagadnienia stanowi największy (albo jeden z największych) problem współczesnego świata prawosławnego i to bez względu na umiejscowienie geograficzne danej Cerkwi lokalnej. Sobór Prawosławny, który odbył się na Krecie w 2016 r. najwięcej problemów miał z przyjęciem dokumentu „Relacje Cerkwi prawosławnej z pozostałym światem chrześcijańskim”. Dalej ten dokument pozostaje dla jednych zbyt zamkniętym, dla innych zaś zbyt „ekumenicznym”. Wielu członków (duchownych i świeckich) lokalnych Cerkwi na bazie interpretacji ekumenizmu jako herezji tworzy schizmy i rozłamy. Jest to rzecz niedobra i smutna. Trudno dać jednoznaczną interpretację, w jaki sposób należy rozumieć szereg kanonów, które wskazują, że za modlitwę z heretykami należy odłączać od Cerkwi. Należy pamiętać, że kanony te powstawały w różnych miejscach i o różnym czasie. Nie precyzują one o jakich heretyków chodzi? I w czym tkwiła ich błędność nauczania? Niektórzy z nich odrzucali realność wcielenia Chrystusa, inni zaś poddawali pod wątpliwość Zmartwychwstanie Zbawiciela. W niektórych przypadkach błąd był znacznie mniejszy. Niewłaściwym byłoby stawianie znaku równości pomiędzy wszystkimi herezjami. Św. Bazyli Wielki wskazywał na istnienie heretyków i schizmatyków. Należy przy tym pamiętać, że kanony były tworzone w Cerkwi w okresie Cesarstwa rzymskiego, gdzie Cerkiew i Państwo stanowiły jeden organizm i gdzie kanony stanowiły Prawo państwowe. W dzisiejszej naszej interpretacji „modlitwy z heretykami” sprawa nie jest jednoznacznie rozstrzygnięta. Zdarzają się wspólne modlitwy z innymi chrześcijanami, gdzie nie traktuje się ich jako heretyków lesz jako inosławnych (heteroortdox). W niektórych zaś środowiskach znacząco unika się takich kontaktów. Wszystkie jednak Cerkwie prawosławne podkreślają pewną granicę relacji z innymi chrześcijanami. Chodzi o uczestnictwo w Eucharystii. Inni chrześcijanie nie mogą przystępować do św. Czaszy w Cerkwi prawosławnej, tak samo jak prawosławni nie mogą uczestniczyć w Eucharystii w innych denominacjach chrześcijański. Być może w ten sposób należałoby interpretować srogość tych kanonów dotyczących inosławnych.
Teologia prawosławna nie rozwinęła zagadnień moralnych związanych z seksualnością człowieka w taki sposób jak to zrobił Kościół rzymskokatolicki. Pomimo szeregu publikacji teologów prawosławnych, którzy wskazują na akceptację antykoncepcji, jest wielu, którzy podkreślają problematykę zagadnienia. Jeśli natomiast mowa jest o akceptacji metod antykoncepcji, to najczęściej wskazuje się na dopuszczalność tych metod, które zapobiegają zapłodnieniu, zaś nie dopuszczalność tych, które powodują zniszczenie zarodka.
Dwie pary świadków stanowią raczej wymóg praktyczny. Chodzi o to, aby było komu trzymać korony nad młodą parą. Dlatego też wskazane jest aby były dwie pary. Nie jest to jakiś wymóg kanoniczny czy prawny. Aby ślub odbył się w parafii poza miejscem zamieszkania, któregoś z Państwa młodych powinna zaistnieć jakaś przyczyna, np. czasowe przebywanie poza miejscem stałego zameldowania lub zamieszkania. Raczej nie jest praktykowane dowolne określanie miejsca zawarcia sakramentu małżeństwa poza jedną z rodzimych parafii.