Rzeczywiście Ewangelie wspominają o odśpiewaniu hymnu podczas Mistycznej Wieczerzy np. „Po odśpiewaniu hymnu wyszli w stronę Góry Oliwnej” (Mk 14,26) oraz „Po odśpiewaniu hymnu wyszli ku Górze Oliwnej” (Mt 26,30), chodzi tu o drugą część Hallelu (cs. Xвалитные псалмы) lub tzw. Wielki Hallel czyli podsumowująco psalm 134.

Bardzo złożone pytanie i trudno jednoznacznie na nie odpowiedzieć. Większość z Ojców Cerkwi skłania się ku temu, że był to język starohebrajski (Orygenes, Hieronim, Augustyn, Diodor czy Euzebiusz), a więc zgodnie ze współczesnym stanem badań byłby to język paleohebrajski bądź wręcz prasemicki. Potwierdzać tę tezę miało by to, iż wszystkie imiona czy nazwy geograficzne pojawiające się na samym początku Biblii pochodzą właśnie z języka hebrajskiego (lub jakiejś jego pierwotnej formy). Św. metr. Filaret Drozdov (1782-1867) – wybitny egzegeta –  również przychylał się do tej tezy i argumentował ją w następujący sposób: „Dzięki długowieczności biblijnych patriarchów i ich wierności Tradycji i obyczajom, język Adama bez większego uszczerbku przetrwał do czasów Noego, język Noego do Abrahama, a językiem Abrahama był hebrajski”.

Tak istniał. Syn Boży (Logos), Druga Osoba Trójcy Świętej, został zgodnie z Prawosławnym Wyznaniem Wiary: „rodzony przed wszystkimi wiekami. Światłość ze Światłości, Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego, zrodzony, a nie stworzony, współistotny Ojcu, przez Którego wszystko się stało. Który dla nas, ludzi, i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba i wcielił się z Ducha Świętego, i Marii Dziewicy, i stał się człowiekiem”.

Znane powszechnie brzmienie Dekalogu z Księgi Wyjścia 20,1-17, a wśród niego przykazanie „Nie zabijaj” jest najczęściej błędnie tłumaczone. W tekście hebrajskim znajdziemy tam sformułowanie „lo trisach” dosłownie „nie morduj”. Warto zauważyć, że w j. hebrajskim istnieje kilka słów na określenie pozbawienie kogoś życia:

Pan Jezus powiedział wyraźnie: Jeśli kto opuści swoją żonę, Z WYJĄTKIEM NIERZĄDU, grzeszy.