Kontrowersje wokół Ap 20,1-6 były główną przyczyną dla której autorytet Apokalipsy był przez wielu w pierwszych wiekach chrześcijaństwa kwestionowany. Na Wschodzie status Księgi Apokalipsy przybrał aktualny kształt dopiero za sprawą komentarza do tej księgi autorstwa św. Andrzeja z Cezarei. Wstępem do zgłębienia zagadnienia interpretacji Apokalipsy i stosunku Cerkwi do chiliazmu może być opublikowany u nas artykuł: https://wiadomosci.cerkiew.pl/news.php?id=1&id_n=4320
Nie.
Tak.
Prawosławny ryt sakramentu małżeństwa nie zawiera takiej formuły i nie można jej dołączyć do tego rytu. Wynika to z pewnej subtelnej różnicy w podejściu do sakramentu w Kościele rzymskokatolickim i prawosławnym. W rozumieniu rzymskokatolickim to młodzi (nupturienci) są szafarzami sakramentu, duchowny jest tego świadkiem i wobec niego składają wzajemną przysięgę: „nieopuszczenia aż do śmierci”. W tym wypadku śmierć jednego z małżonków czyni drugiego „wolnym”. W pojęciu prawosławnym, to duchowny (kapłan) jest szafarzem sakramentu i prowadzi młodych wzywając błogosławieństwa Bożego. Związek ten nie trwa „aż do śmierci” lecz ma wymiar przechodzący do życia przyszłego. Ewentualna śmierć małżonka w tym wypadku nie czyni drugiego „wolnym”. Dlatego też już nawet z kontekstu samego sakramentu małżeństwa wprowadzenie „przysięgi małżeńskiej” naruszałoby pojmowanie sakramentu.
Jest to poświęcenie wody, właściwe dla misterium Chrztu. Jego tekst znajduje się w Euchologionie (sc. Trebnik).
Św. Makary widzi sens modlitwy w trzeci dzień po śmierci, ponieważ przynosi ona ulgę duszy, która cierpi z powodu rozłąki z ciałem. Aleksandryjski pustelnik ponadto mówi o trzydniowej wędrówce duszy do tych miejsc, które chce ona odwiedzić. W wędrowaniu tym towarzyszą jej aniołowie. Dusza wyjątkowo przywiązana za życia do ciała człowieka, błąka się wokół grobu i miejscu jego przebywania, natomiast dusza cnotliwa odwiedza te miejsca, gdzie czyniła dobro i prawdę. Trzeci dzień jest również ważny, ponieważ podobnie jak mające miejsce po trzech dniach Zmartwychwstanie Chrystusa, tak i on jest czasem uniesienia każdej duszy chrześcijańskiej na niebiosa dla oddania pokłonu Bogu. Według św. Makarego Aleksandryjskiego, kolejne sześć dni, a więc do dziewiątego dnia od śmierci, dusza niedawno zmarłego ogląda przeróżne komnaty, w których przebywają dusze sprawiedliwych i świętych. Przygląda się ona życiu w raju, widząc czym jest i wychwalając za to Wszechmogącego Boga. Doświadczenie raju jest tak silne – przekonuje św. Makary – że dusza zapomina o smutku z powodu rozłąki z ciałem wskutek śmierci. Czując wyrzuty sumienia, jeśli umarła w stanie grzechu, doświadcza udręki z powodu niegodziwego życia, które miała na ziemi. Wynika stąd nie tylko sens, ale i wielka potrzeba modlitwy sprawowanej w dziewiąty dzień.
O wiele dłużej, bowiem przez trzydzieści dni, dusza odwiedza miejsca piekielnych mąk i udręk. Poznaje nie tylko samo piekło, ale również stopnie i różnorodność mąk nieprawych dusz. Przebywa w wielkim lęku i strachu, aby tylko uniknąć tego, co oglądała przez ten czas. W świadomości prawosławnej modlitwa w czterdziesty dzień uważana jest za szczególnie niezbędną i istotną. Czterdziesty dzień posiada również inny wymiar. Należy go postrzegać jako czas, kiedy dokonuje się obnażenie wszystkich tych namiętności, której dusza ludzka wiernie służyła podczas swej ziemskiej wędrówki. Stopień zniewolenia przez te namiętności staje się kryterium umiejscowienia duszy do czasu Sądu Ostatecznego. Moment ten, w pośmiertnej wędrówce duszy, Kościół prawosławny określa mianem „Sądu Indywidualnego”.
„Najbardziej rozbudowaną jednak symbolikę szczególnych dni wspomnienia zmarłych prezentuje św. Symeon z Salonik. Otóż mówi on, że modlitwa w trzeci dzień po śmierci związana jest z aktem twórczym człowieka, którego dokonała Święta Trójca. Człowiek otrzymał od Niej swój byt, a śmierć powoduje przejście i zmianę. Człowiek okaże się przed Bogiem w swoim pierwotnym pięknie, które posiadał przed upadkiem, a może nawet jeszcze w lepszym pięknie.
Modlitwa za zmarłego w dziewiąty dzień czyniona jest, aby jego dusza „jako niematerialna i tej samej natury co Aniołów, została do nich włączona. Ich liczba bowiem sięga dziewięciu zastępów podzielonych na trzy triady. Wszystkie one wysławiają i głoszą Trójjedynego Boga.
Dzień czterdziesty to nawiązanie do Wniebowstąpienia Zbawiciela. Tak jak ono nastąpiło w czterdziesty dzień po Zmartwychwstaniu, tak również i dusza ludzka powinna się wznieść na niebiosa, aby tam spotkać Sędzię, Zbawiciela i Władcę, i być już na zawsze razem z Nim
abp Jerzy Pańkowski, Śmierć, pogrzeb i modlitwa za zmarłych w Kościele prawosławnym, wyd. ChAT, Warszawa 2018, s. 115-119.
Takie rzeczy ustala się z klerem parafii.