Taka osoba oczywiście może wstąpić do monasteru. Jeśli posiada odpowiednie kompetencje, to również mogłaby zostać podniesiona do godności biskupiej. Jeśli jest to osoba świecka, która owdowiała, to raczej można przypuszczać, że nie ma wykształcenia teologicznego i tutaj perspektywa święceń biskupich jest dość oddalona. Jeśli jest to jednak duchowny, który był żonaty, owdowiał i przyjął postrzyżyny mnisze, to taka osoba, nazwijmy to – posiada więcej szans aby zostać wybrana na biskupa. Znam kilku takich biskupów, którzy wcześniej byli duchownymi żonatymi.

Jeśli to schorzenie jest na tyle wyleczone, że nie będzie stanowiło problemów w sprawowaniu posługi kapłańskiej to można. W takiej sytuacji to biskup, który zamierzałby wyświęcić taką osobę powinien zbadać sprawę. Najlepiej jeśli skonsultował by się z lekarzem, który zna sprawę i człowieka, który był chory.

Pańska interpretacja i to co Pan słyszał jest właściwe. Jednak nie mówimy tu o „nosicielu” sakramentu, lecz bardziej o szafarzu, lub tym, który dokonuje sakramentu. W Prawosławiu więc to nie nupturienci, są szafarzami sakramentu, lecz duchowny, który zwraca się do Boga o zesłanie na nich swego błogosławieństwa.

1. Wewnętrzna skrucha nie jest wystarczająca (jest jednak bardzo ważna) dla oczyszczenia z grzechu, potrzebne jest wyznanie przed Bogiem.
2. Jest to raczej symboliczne podwyższenie wskazujące na funkcję biskupa. Słowo biskup-episkopos– oznacza tego, który „patrzy” lub „nadzoruje”. Rolą biskupa jest „nadzorowanie” porządku w Cerkwi (chodzi ogólnie o Cerkiew, nie o budynek) dlatego też w symboliczny sposób stoi na podwyższeniu aby mógł lepiej widzieć czy jest zachowywany porządek w Cerkwi.
3. Uważam, że może, chociaż nie wszyscy podzielają te zdanie. Wielu duchownych, od których zaczerpnąłem te myśli wskazują, że naturalna przypadłość organizmu ludzkiego (kobiety) nie może być czymś co odtrąca ją od życia duchowego. Temat był szeroko dyskutowany i trzeba powiedzieć, że ustalonej interpretacji tego problemu nie ma.
4. Chyba najbardziej znanymi opiekunami instytucji małżeństwa są św. Joakim i Anna, rodzice Maryii, którą Bóg wybrał na Bożą rodzicielkę.
5. Myślę, że jest to problem ogromnej większości wiernych naszej Cerkwi. Pan Bóg przyjmuje zawsze naszą modlitwę jeśli wyrażana jest ona z pobożnością i oddaniem. Nie zawsze zrozumiałe słowa wystarczą aby właściwie się modlić.

Tak, jest taka modlitwa przypisywana św. Janowi Chryzostomowi. Składa się ona z dwóch części, każda zaś z części składa się z dwunastu sentencji (krótkich modlitw, proszenij), co w sumie daje 24 prośby, symbolicznie przypisywane na każdą godzinę doby.

Jeśli w życiu dorosłym mamy świadomość, że w dzieciństwie popełniliśmy jakiś grzech, to znaczy, że obecnie odczuwany jakiś ciężar na duszy. Z tego powodu powinniśmy ten grzech wyznać i z niego się wyspowiadać. Naturalne, że dzieci do pewnego wieku są nieświadome popełnianych czynów, ale kiedy zaczynają rozumieć i mieć świadomość niewłaściwego postępowania wówczas mogą już swoje przewinienia (grzechy) określać i spowiadać się.

W naszych modlitewnikach najczęściej jest taki rozdział „Przygotowanie do św. Eucharystii” (moje tłumaczenie trochę dowolne). Najczęściej zawiera ono modlitwy początkowe, Psalmy, Kanon i modlitwy przed Eucharystią. W innych modlitewnikach dodawane są jeszcze akatysty. Myślę, że przygotowanie do sakramentu Eucharystii nie powinno być zbytnio rozbudowane. Zadawanie wyczytywania długich modlitw wiernym może odtrącać ludzi od zaangażowania się w życie liturgiczne, jakim jest przystępowanie do św. Czaszy. Wydaje mi się, że trzeba znaleźć „złotą drogę” opartą na naszej tradycji modlitewnej, która przygotowuje do tego sakramentu z drugiej strony nie możemy wpaść w rytualizm wyczytywania długich prawideł. Jeśli chodzi o sakrament spowiedzi to nasze Modlitewniki raczej nie zawierają takiego rytu przygotowawczego jak do Eucharystii. Są natomiast modlitwy, które czytane są przez duchownych. Spowiedź powinna raczej być poprzedzona przemyśleniem swoich czynów i skruchą.

Spotykałem się z praktyką, że matka, która jest wyznania rzymskokatolickiego przynosiła dziecko do wwodu i do św. Priczastia. Tak więc nie powinno być problemów z rozwiązaniem sprawy w ten sposób. Oczywiście osoba wyznania rzymskokatolickiego może uczestniczyć w nabożeństwach i oddawać cześć ikonom całując je.

Celowo umieściłem, te dwie napastliwe wypowiedzi obok siebie, aby zachęcić do spokoju i pewnego umiaru w naszych wyrażeniach i sądach. Opóźnienia wynikają z mnóstwa pytań i małej ilości ludzi odpowiadających. Nie ma nic zdrożnego, jeśli zapytamy duchownego z naszej parafii dlaczego nie stajemy na kolana w okresie paschalnym? Odpowiadając w tym miejscu na to pytanie odniosę się do kanonu 20 I Soboru Powszechnego, który mówi o tym, że ze względu na pamięć o Zmartwychwstaniu Chrystusa nie stajemy na kolana w niedzielę (jako, że jest to mała Pasch) i w okresie od Wielkanocy do dnia Zesłania Ducha Świętego. Kanon wynika ze świadomości liturgicznej.

Jasnych i wyraźnych wytycznych co do praktyki przygotowania się do Eucharystii chyba nie ma. Myślę, że w pierwszym tygodniu po Wielkanocy (na Svietłoj Siedmicy) można czytać Kanon paschalny i modlitwy przed Eucharystią. Natomiast w okresie późniejszym (paschalnym) należałoby sięgać do Posledowanija.