Nie bardzo wiem na czym miałoby polegać to wylanie wosku, ale podejrzewam, że chodziłoby o pewnego rodzaju praktyki ludowe w leczeniu zaburzeń emocjonalnych dziecka. Sugerowałbym nie wdawać się w tego rodzaju praktyki. Jeśli rzeczywiście coś wydarzyło się co wpływa na zachowanie dziecka można odsłużyć molebień w tej intencji z udziałem dziecka i rodziców. Ważnym też jest aby dziecko przystępowało do Priczastia.
Greckie słowo katholikos jest tłumaczone jako „powszechny”, „katolicki” lub „soborowy”. Kiedy mówimy o Kościele (Cerkwi) prawosławnym to możemy używać sformułowań mówiących, że Kościół prawosławny jest powszechny, soborowy lub też katolicki. To ostatnie wyrażenie jest może mniej stosowane, ze względu na bardzo łatwą możliwość pewnego pomieszania i niezrozumienia. W naszym Kredo Niceo-Konstantynopolitańskim (Wieruju) w brzmieniu cerkiewnosłowiańskm mówimy: „Wieruju (…) wo jedinu, swiatuju, sobornuju i apostolskuju Cerkow”. Tłumaczenie polskie tego samego fragmentu brzmi: „Wierzę (…) w jeden święty, powszechny i apostolski Kościół”. W ten sposób rozumiemy, że Kościół prawosławny jest powszechny, soborowy lub katolicki, nie chodzi jednak tutaj o to, że Kościół prawosławny jest rzymskokatolicki.
W tym roku ‚pandemiczne’ trudności/problemy/ograniczenia spowodowały, że niewiele mieszkań/domów było oświęconych wodą święconą po święcie Chrztu Pańskiego – zabrakło modlitwy duchownego z domownikami. Wskazane byłoby zatem za/poprosić duchownego, aby oświęcił ten pokój i całe mieszkanie. Jeżeli tymczasem nie da się tego zrobić (?) spróbujcie samodzielnie pokropić to pomieszczenie wodą święconą. Możecie pomodlić się swoimi słowami (to najbardziej ‚autentyczna’ modlitwa) i (prze)czytać Psalm 90[91].
W UK są również cerkwie, w których nabożeństwa sprawowane są po cerkiewnosłowiańsku, a z duchownymi można porozumieć się po rosyjsku. Jeśli rosyjski też jest barierą, radziłbym, abyś do spowiedzi po angielsku przygotować się ze słownikiem. Spowiedź w ścisłym tego słowa znaczeniu to ujawnianie Bogu naszych grzechów w obecności świadka, którym jest duchowny. Wysłuchawszy spowiedzi duchowny zapytuje czy żałujemy, że popełniliśmy te grzechy i usłyszawszy potwierdzenie, wypowiada nad nami modlitwę rozgrzeszającą. Jeśli oczkujesz przy jakiejś porady, która może towarzyszyć spowiedzi, może być trudniej, ale z nazywaniem grzechów po imieniu i po angielsku przy pomocy słownika (są łatwo dostępne w internecie…) nie powinno być problemu… Spowiedź w kościele tylko dlatego, że jest polski, nie jest w tym kontekście rozwiązaniem Twego problemu. Brak jedności wiary (różnice dogmatyczne pomiędzy rzymskimi katolikami a prawosławnymi chrześcijanami) powoduje, że nie sprawujemy wspólnie nabożeństw, a do sakramentów przystępujemy tylko „u siebie”.
Pogrzeb nie odbywa się tak jak miałoby być to w przypadku dzieci ochrzczonych. Wierzymy jednak, że Dobry Bóg przyjmuje ich dusze, które z przyczyn tylko Jemu wiadomych spotkał taki los. Cerkiew wznosi modlitwy za dzieci zmarłe zaraz po urodzeniu lub też w łonie matki. Niżej podaję ryt, który został zatwierdzony w rosyjskiej Cerkwi.
https://foma.ru/posledovanie-o-usopshih-mladentseh-ne-priemshih-blagodati-svyatago-kreshheniya.html
W odpowiedzi posłużyłbym się znaną powszechnie mądrością: „Strzeżonego Pan Bóg strzeże”. Chodzi tu o niezbędność naszej współpracy z Bogiem – powinniśmy po prostu „robić swoje” i nie „zwalać” tego na Pana Boga. Jeżeli ktoś posiada coś drogocennego, to chroni to najlepiej jak potrafi, np. przechowuje to w jakiejś skrytce albo w sejfie, a gdy wychodzi z domu, to zamyka drzwi na klucz. Bóg, choć jest wszechmogący, nie zrobi tego za nas. To samo dotyczy zdrowia i każdej innej sfery życia. Cytowałem już na tym forum stwierdzenie, że oczekiwanie, iż Bóg zrobi za nas to, co my sami możemy i powinniśmy zrobić, może ‚ocierać się’ o grzech przeciwko Duchowi Świętemu. Strach się nie bać… Nie traktujmy naszej modlitwy jako jakiegoś mocarnego magicznego zaklęcia w rodzaju: „Stoliczku – nakryj się!”, które wszystko „załatwi”. W odpowiedzi na naszą żarliwą modlitwę Pan Bóg, owszem, nakryje do stołu, ale naszymi rękoma… Powtarzam raz jeszcze – potrzebna jest nasza ścisła współprace, więc „róbmy swoje” najlepiej, jak potrafimy.
Powiedziałbym: „Róbmy swoje” – wytrwale i konsekwentnie, nie zrażając się dotychczasową „bezskutecznością”(?) naszych starań. Modlitwa, modlitewne wsparcie działa „po swojemu” – efektów często nie widać natychmiast (zgodnie z oczekiwaniami), ale to nie znaczy, że nie jest skuteczna. Ewangelia i święci ojcowie zalecają wytrwałość w naszych działaniach. Nam chciałoby się czym prędzej, ale być może osoby, na których nam zależy, potrzebują nieco więcej czasu. Wyjaśniają to Chrystusowe przypowieści. Chrystus często nauczał w przypowieściach, nie mówił „otwartym tekstem”, nie wskazywał co i jak słuchający Go powinni zrobić, bo nie wszyscy gotowi byli przyjąć Jego słowo, niezwłocznie zaprzestać błędnego, grzesznego postępowania i zacząć żyć inaczej, zgodnie z Jego nauczaniem. Gdyby usłyszeli co i jak powinni zrobić, ale nie zrobili tego, byłby to kolejny, dodatkowy powód dla ich potępienia – wiedzieli co zrobić, ale tego nie uczynili. Chrystus mówił w przypowieściach, aby tym, którzy nie byli jeszcze gotowi, dać czas na „dojrzewanie” do zrozumienia Jego nauczania. Skoro nie zrozumieli zalecenia zawartego w przypowieści i dalej postępowali niewłaściwie, były to ciągle grzechy popełnione nieświadomie. Gdy z czasem „dorastali” do zrozumienia przesłania zawartego w przypowieści, dostępowali pokajania – „głębokiego zrozumienia”, niezwłocznie zmieniali swe postępowanie, nawracali się, żałując przy tym, że nie zrozumieli i opamiętali się wcześniej. Mądrości ludowe mówią: „im prędzej, tym lepiej”, ale wskazuję też, że „lepiej później, niż wcale”… Dodam jeszcze, że mam wątpliwości co do „nakłaniania”, bo kojarzy mi się z przymuszaniem… Zdecydowanie bezpieczniej w tym kontekście pokazywać właściwą drogę dobrym przykładem/ami i w ten sposób działać raczej przekonywająco i zachęcająco.
Ojcowie Cerkwi wskazują, że takich dzieci Pan Bóg nie pozostawia i otrzymują one właściwe miejsce w Bożym świecie. Często również wskazuje się na Dzieci betlejemskie, które nie były ochrzczone i nawet nie wiedziały dlaczego giną. Pan Bóg przyjął je do siebie i uczynił świętymi. Niżej znalazłem modlitwę św. Stefana o dzieciach, które umarły jeszcze w łonie matki.
Молитва о мертворожденных младенцах
Господи, помилуй чадо мое, умершэе во утробе моей. За веру и слезы мои, ради милосердия Твоего, Господи, не лиши иего света Твоего Божественного!
Przystępowanie od Eucharystii (Priczastia) jest aktem naszej wiary i chęcią życia we wspólnocie z Bogiem. W żaden sposób Eucharystia nie jest „przymusem” dla kogokolwiek. Osobiście uważam, że nie powinniśmy ograniczać dzieciom dostępu do tego sakramentu, jednak, jeśli Pani ma obawy można zastosować swój sposób regulowania tej kwestii. Mam wrażenie, że do sprawy Eucharystii w tym okresie podchodzimy czasem zbyt racjonalnie i „po ludzku”. Jest to jednak sprawa Boża i wierzymy, że przyjmujemy prawdziwe Ciało i Krew Zbawiciela. Jeśli jednak ten Boży Dar zaczniemy traktować „po ludzku” to nasza wiara stanie się swego rodzaju rytuałem a nie żywym uczestnictwem w Bożym życiu.
Zwykle wskazuje się aby przed Liturgią z rana nic nie jeść i nie pić. Problem stanowi interpretacja długości postu przed Liturgiami tymi, które odbywającymi się w nocy. Na ten temat istnieją różne opinie wskazujące na zachowanie 6-cio lub 8-mio godzinnego postu przed Eucharystią (nie jedzenia i nie picia). Są to raczej indywidualne ustalenia różnych duchownych. Ogólno-kanonicznych norm nie ma. Myślę, że jeśli jest to możliwe należałoby zachować 8-mio godzinny post, jeśli warunki są inne można starać się zachować 6-cio godzinny post. Są to jednak moje rozważania oparte na praktyce cerkiewnej.