A jak inaczej to sklasyfikować? Wszystko ma swoją cenę, są ustalone reguły korzystania z różnych dóbr – powinny być przestrzegane. Jeżeli korzystam, a nie płacę, to zdecydowanie można to porównać do wkładania do kieszeni albo za pazuchę czegoś, co leży na sklepowej półce i wychodzenia bez uiszczenia należności w kasie.

Zapewniam Pana, że te „wspomnienia” wcale nie są ani „konserwowane”, ani też „wygodne”. Są zwyczajnie bolesne… Wspominałem o tych zdarzeniach jedynie dlatego, że „oczekiwanie” wyrazów współczucia ze strony Cerkwi zostało sformułowane w tak skrajnie obelżywy sposób. Nie widzę tu odniesienia do zasady „oko za oko, ząb za ząb”, bo we wcześniejszej od/wypowiedzi na temat rzeczonych chuligańskich wybryków wyjaśniłem dlaczego w zaistniałych okolicznościach empatię najlepiej okazać milczącym współczuciem. Moje dobre intencje nie zostały zauważone (nad czym ubolewam) więc spróbuję wyjaśnić je porównaniem do podcinania gałęzi, na której się siedzi. Czy po niechybnym upadku, gdy pojawiają się bolesne konsekwencje nierozważnego działania, oficjalne pismo z wyrazami współczucia i potępienia skutków tego przykrego zdarzenia nie mogłoby być odebrane jako szyderstwo? Milczące współczucie w takich okolicznościach to moim zdaniem dyplomatycznie empatyczne rozwiązanie. Takie jest moje zdanie. Zasmuciło mnie w związku z tym posądzenie o brak
chrześcijańskiej postawy żalu, przebaczenia i zwykłej ludzkiej życzliwości…

A tak na marginesie: czy do zasady „oko za oko, ząb za ząb” nie kwalifikuje się raczej Pana wspomnienie o cerkwiach na Ukrainie? Nie bawmy się w „ping-ponga”… Od początku chciałem tego uniknąć, pisząc: „bez komentarza”, ale nie wyszło. Zamknijmy zatem ten wątek.

Ktoś zauważył, że w Ewangelii najczęściej wypowiadane przez Chrystusa słowa to: „Nie bójcie się!”
podczas Boskiej Liturgii często powtarzają się modlitewne prośby o (s)pokój, a na zakończenie słyszymy: „W pokoju rozejdźmy się!” Ze strachem trzeba walczyć i to my powinniśmy go przezwyciężać, a nie on nas. Wypadałoby zapytać: „Kto tu rządzi?” W zaistniałych okolicznościach z pewnością powinniśmy być bardziej ostrożni, ale powinniśmy też próbować w miarę normalnie funkcjonować. „Nie dajmy się zwariować”…

Odpowiedziałbym stwierdzeniem: „I tak źle, i tak niedobrze”

Ten zakaz posiada dla nas znaczenie informacyjne. Duchowni PAKP mogą uczestniczyć w nabożeństwach współcelebrowanych przez duchownych wszystkich prawosławnych kanonicznych Cerkwi lokalnych.

Kościół prawosławny dopuszcza do Eucharystii jedynie osoby należące do tego Kościoła. Inni chrześcijanie nie mogą przystępować do Eucharystii w Kościele prawosławnym. Analogicznie, osoby prawosławne nie mogą przystępować do Komunii w innych Kościołach. W prawosławiu Eucharystia jest traktowana, oprócz wielu duchowych znaczeń, jako znak przynależności do Kościoła.

Kult ikony Matki Bożej Izbiańskiej ukształtował się na Sądecczyźnie już w okresie trwania Kościoła unickiego i w prawosławiu on nie występuje.

Niestety nie można ingerować w akta chrztu by zmieniać zapisy tam zawarte.

Odpowiem słowami metropolity Kallistosa Ware zaczerpniętymi z Jego wykładu o Bogarodzicy opublikowanym niegdyś w Lestwicy: Miejsce Marii w prawosławnym nauczaniu i życiu wyrażone jest właściwie w modlitewnym wezwaniu, używanym częściej niż wszystkie pozostałe, za wyjątkiem ‚Chwała Ojcu i Synowi, i Świętemu Duchowi…’: „Najświętszą, przeczystą, błogosławioną, pełną chwały Władczynię naszą Bogarodzicę i zawsze Dziewicę Maryję ze wszystkimi świętymi wspomniawszy, siebie i innych ludzi, i całe życie nasze Chrystusowi Bogu oddajmy.” Ten tekst jest słowną ikoną wspólnoty świętych. W jej centrum najwyraźniej widnieje „Chrystus nasz Bóg”, jedyny Zbawca i Pośrednik, od którego wszystko jest uzależnione. Obok Chrystusa Pana stoi Jego Matka, najbardziej wywyższona spośród całego Bożego stworzenia, „czcigodniejsza od Cherubinów i bez porównania chwalebniejsza od Serafinów”, jak opisywana jest w prawosławnym nabożeństwie. Jednak bez względu na to, jak wielce jest wysławiana, zawsze czczona jest wraz z Chrystusem i po Nim, nigdy oddzielnie i bez Jej Syna. Jezus jest Jej Zbawicielem i Odkupicielem, tak jak jest Zbawicielem i Odkupicielem całego rodzaju ludzkiego. Nawet jeśli jako prawosławni zwracamy się ku Marii ze słowami: „Przenajświętsza Matko Boża zbaw nas” (cs. Preswiataja Bohorodice spasi nas), albo „Ty jesteś zbawieniem chrześcijan” (cs. Ty jesi spasienije roda chrystijanskago), pozostajemy w stanowczym przekonaniu, iż nie może być żadnego pośrednictwa i żadnego zbawienia poza Chrystusem. Wszystko czego dokonuje Maria, następuje jedynie poprzez Niego i w Nim. Po świętej Dziewicy następują święci, wierni, którzy odeszli, a po nich żyjący członkowie Kościoła na ziemi, „my sami i inni ludzie”, jak wyrażają to słowa cytowanej modlitwy. W ten sposób poprzez „wspominanie” Marii, świętych i żyjących, oddawanie siebie Chrystusowi, wyrażamy nasze poczucie współ-zamieszkiwania, współ-przynależności do jednej rodziny poprzez wzajemną modlitwę.

Dziękuje bardzo ojcu za wsparcie. Taki głos jest bardzo ważny i cenny w zaistniałej dyskusji.