Aby wiedza o prawosławnym chrześcijaństwie nie pozostawała jedynie powierzchowna, polecam lekturę książek bp Kallistosa Ware: ‚Kościół prawosławny’ i ‚Królestwo wnętrza’ oraz Hilariona Ałfiejewa ‚Misterium wiary’. Styczność z prawosławiem, dążenie do Boga i do zbawienia z pewnością działa uspokajająco, ale jednocześnie mogą pojawić się i pojawiają się trudności i niepokoje. Gdy wstępujemy na właściwą drogę (w końcu…?) i pragniemy nią wytrwale podążać, już przy pierwszym kroku pojawiają się demoniczne pokusy, ‚propozycje nie do odrzucenia’, abyśmy zrezygnowali, zatrzymali się albo nawet zawrócili. W opowieści o ‚śladach na piasku’ mowa o Bogu, który towarzyszy nam w naszej ziemskiej wędrówce i prowadzi nas przez życie, a gdy nam trudno, niesie nas na Swych ramionach, ale my nawet wówczas Go nie zauważamy…
‚Szukajcie, a znajdziecie’; ‚wszystkiego doświadczajcie, ale dobrego się trzymajcie…’
Modlić się wypadaloby żarliwie, usilnie i szczerze, najlepiej razem, we dwoje albo i z rodziną. Można też poprosić o molebien w swojej cerkwi albo w monasterze albo w monasterach. Dla ratowania (albo i udoskonalania) małżeństwa mogą być potrzebne albo nawet niezbędne dodatkowe działania albo programy działań – np. terapia. Jeżeli sami sobie z czymś nie radzimy, warto poprosić o pomoc ‚z zewnątrz’. W odpowiedzi na naszą modlitewna prośbę o pomoc Bóg pomaga, ale za pośrednictwem innych ludzi.
Życzę wytrwałości i powodzenia w zmaganiach
Jest to bardzo dobry wybór. Św. Zofia Słucka, wchodzi w skład świętych białoruskich, czczonych na Rusi i Litwie (historycznej). W naszej Cerkwi jest jak najbardziej czczona, ale kult jej nie rozwinął się znacząco, tak jak zresztą wielu innych świętych.
Przystąpić do sakramentu Eucharystii można zawsze, kiedy odprawiana jest święta Liturgia. Może to być zwykły dzień, może też być dzień świąteczny. Godziny też mogą być różne.
Sakrament spowiedzi polega na wypowiedzeniu naszych grzechów przed kapłanem. Katechizm mówi, że spowiadamy się przed Bogiem, kapłan natomiast jest jedynie świadkiem. Ten element ludzki, czyli faktyczne wypowiadanie grzechów przed duchownym bywa nieraz bardzo trudnym i blokującym. Często towarzyszy temu odczucie wstydu i zażenowania. Jeśli jednak przełamiemy ten opór poczujemy ogromną ulgę i radość. Sugeruje do poczytania z książki biskupa Kalistowa Ware „Królestwo wnętrza” rozdział zatytułowany „Prawosławne rozumienie pokajania”
Cerkiew podchodzi do zagadnienia wszelkich objawień z pewną rezerwą. Nie neguje w żaden sposób, ale na ich podstawie nie buduje teologii. Prawosławni chrześcijanie noszą krzyżyki na swoich piersiach, czasem też noszą medaliki. Dość często spotykamy medaliki z wizerunkiem Matki Boskiej Żyrowickiej. Nie traktujemy jednak krzyżyków lub medalików jak amuletów, które posiadają szczególna moc, inne zaś takiej mocy nie mają. Możemy sobie zadać pytanie: Czy siła Krzyża (krzyżyka na piersiach) ustępuje wartości medalika proponowanego przez siostrę Katarzynę Laboure? Historia „Cudownego Medalika” związana jest z rozwojem dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Marii Panny, który został ogłoszony przez papieża Piusa IX w 1854 r. Dogmat ten dla tradycji prawosławnej pozostaje sprzeczny z nauczaniem o Maryi jako Bożej Rodzicielce.
Tak, można przystąpić w kolejnym dniu do Eucharystii. Można też powiedzieć duchownemu o zaistniałej sytuacji.
W liturgicznym kalendarzu prawosławnym nie występuje taka uroczystość. Wydaje mi się, że w lokalnych Cerkwiach prawosławnych również nie występuje święto Bogurodzicy jako Królowej Grecji, Serbii, Rumunii lub innych krajów. Jeśli chodzi o taki kontekst „monarchiczny” Matki Bożej jako, „Królowej” to w naszym kalendarzu jest święto tzw. „Wsiecarycy”, które można byłoby przetłumaczyć na j. polski jako „Wszechkrólowej”, tj. Królowej całego świata.
To imię jest bardzo popularne w Serbii, ale w naszym kalendarzu nie występuje. Występują natomiast inne podobnie brzmiące imiona np. Milij (pol. Miljusz), które można nadać na chrzcie.