Relikwiami świętych są ich szczątki znajdujące się w różnym stopniu rozkładu – niekiedy to swojego rodzaju zasuszone ciała, innym razem po prostu proch, najczęściej jednak to kości. Ich przykrywanie (czy nawet ubieranie w szaty) wynika z kilku powodów. Po pierwsze, ich przykrywanie może wskazywać na szacunek wobec tych szczątków.

Po drugie, to zabezpieczenie przed „zużyciem” poprzez fizyczne dotykanie (widać to np. na przykładzie w pewnym stopniu jakby wytartych kości świętych, które udostępniane są do oddawania czci pielgrzymom na św. Górze Atos. Po trzecie, to może być również obawa Cerkwi przed łatwiejszym sprofanowaniem (w starożytności dochodziło nawet do przypadków, kiedy nazbyt bogobojni wierni całując relikwie starali się odgryźć ich część, aby tę świętość następnie trzymać u siebie w domu). Po czwarte, wpływ na to ma i lokalna tradycja, np. w Betlejem jest swojego rodzaju „skład” relikwii św. Męczenników Betlejemskich, znajdujący się za kratą, a w Monasterze Swirskim w Rosji w relikwiarzy spoczywają nierozłożone relikwie św. Aleksandra Swirskiego, którego dłonie są wystawione na widok (za szybką). Po piąte, wydaje się, że widok niekiedy rozłożonych w znacznym stopniu relikwii świętych mógłby gorszyć niektórych nie przygotowanych na to wiernych.

Ponadto wspomnieć można, że zakrywanie relikwii świętych, szczególnie w greckiej tradycji dokonuje się przy pomocy zdobnych mini-relikwiarzy, z których widoczny jest jedynie fragment relikwii, górna część czaszki czy część kości (np. prawica św. Nektariusza, która była niedawno w Polsce). Te często kosztowne relikwiarze to również dowód czci wobec świętego przejawiany przez Cerkiew oraz wiernych (np. poprzez fundowanie przez nich tych relikwiarzy lub ofiarowywanie kamieni szlachetnych, itd.).