Nie ma żadnych przeciwskazań aby osoba nie prawosławna nosiła taką obrączkę . Noszenie takich pierścieni jest swego rodzaju nowym zdarzeniem, które upowszechniło się u nas kilkanaście lat temu (może trochę więcej). Być może istniało ono w innych tradycjach prawosławnych? Niemniej jednak trudno jest powiedzieć, jak wygląda to „należyte” noszenie pierścienia. Po prostu należy nałożyć na palec i nosić z godnością i pobożnością ufając w opiekę Bożą.

Dziecko można ochrzcić w każdym okresie roku. Zwykle jednak chrzty w Wielkim poście rzadko są sprawowane ze względu na uroczystości rodzinne (suto zastawione stoły), które następują po sakramencie chrztu.

Powiedziałbym, że obowiązek religijnego wychowania dziecka spoczywa zarówno na jednych, jak i na drugich, a właściwie na drugim, bo ściśle rzecz biorąc rodzicem chrzestnym jest osoba tej samej płci co ochrzczone dziecko. Wypowiadając w imieniu dziecka słowa symbolu wiary rodzice chrzestni już podczas jego chrztu biorą na siebie odpowiedzialność za jego późniejsze wychowanie w wierze, ale wierzymy też i ufamy, że temu ważnemu zadaniu sprostają rodzice biologiczni. Jeśli jednak okaże się, że zaniedbują oni tę sferę życia dziecka, rodzic chrzestny ma prawo i obowiązek interweniować i korygować ewentualne braki i zaniedbania jak np. przynoszenie/przyprowadzanie dziecka do komunii, przygotowanie do pierwszej spowiedzi itp. Jedni i drudzy rodzice są odpowiedzialni przed Bogiem za wychowanie religijne dzieci, ale z dobrze poinformowanych źródeł słyszałem, że na sądzie ostatecznym to rodzice chrzestni będą ‚rozliczani’ za to, jakimi chrześcijanami okazały się być ich chrzestne dzieci… co nie zwalnia biologicznych rodziców z obowiązku należytego traktowania tej niezwykle ważnej sfery życia.

Przede wszystkim, osoba, która chce wstąpić do monasteru powinna mieć silną wiarę i przekonanie, że chce swoje życie wieść z Bogiem. Jakichś specjalnych wymogów nie stawia się. Naturalnie, że przyjęcie postrzyżyn mniszych poprzedza okres nowicjatu, określany okresem posłuszanija. Długość trwania tego okresu nie jest wyraźnie określona.

Nie ma jednoznacznie określonych reguł wskazujących w jakim wieku powinno być ochrzczone dziecko. Św. Cyprian z Kartaginy wskazywał, że dziecko może być ochrzczone na 2 lub 3 dzień po narodzeniu. Św. Grzegorz z Nazjanzu mówił o okresie 4 lat. Jeśli występuje zagrożenie życia, to ochrzcić należałoby ja najszybciej. W naszej praktyce najczęściej chrzci się dzieci od miesiąca po narodzeniu do pół roku. W innych Cerkwiach lokalnych ta praktyka jest nieco inna. W naszym spisie imion jest Kriskient, nie jest to imię tożsame z Krystianem, ale w naszej praktyce nadajemy to imię na chrzcie, natomiast w życiu codziennym, chłopak jest nazywany Krystianem.

Cerkiew prawosławna (nie tylko w Polsce) zdecydowanie zaleca post, który powinien kojarzyć się i kojarzy się z dietą, ale ma dużo szersze i ‚głębsze’ działanie. (Trzeba tu jednak zaznaczyć, że sama dieta, szczególnie ta ‚premedytacyjnie’ odchudzająca, to jeszcze nie post) Jeśli zsumujemy prawie wszystkie środy i piątki (pomijamy kilka tygodni bez postu, jak np. Tydzień Paschalny) z czterema postnymi okresami, to w ciągu roku cerkiewny post zajmuje ponad pół roku. Stosując się do postnych reguł zdecydowanie ‚narażamy się’ na odchudzanie, ale o wiele ważniejsze jest wysoce terappeutyczne działanie postu. Można podsumować je stwierdzeniem – powstrzymując się od tego co dobre (mięso, nabiał, słodycze, komputer, telewizja itp przynajmniej w przesadnym nadmiarz), podtrzymujemy w sobie albo uczymy się od nowa zdolności powstrzymywania się od tego, co złe, czyli przede wszystkim grzechu, ale również tego, co może z czasem powodować poważne problemy – nadmierne jedzenie, nadużywanie internetu itp. itd. Współczesne badania naukowe potwierdzają, że post (należycie przestrzegany) działa zarówno leczniczo, jak i profilaktycznie – zapobiegawczo. Aby uświadomić wszechstronne działanie postu w prawosławnym jego pojmowaniu i praktykowaniu polecam lekturę wykładu oksfordzkiego profesora bp Kallistosa Ware, ‚Wielki post i konsumpcyjne społeczeństwo’ (jest dostępny w necie)
Dieta odchudzająca nie jest bynajmniej przez Cerkiew potępiana (o ile nie jest stosowana ‚nałogowo’ natarczywie i nie prowadzi np. do anoreksji) ale warto próbować robić i osiągać więcej (‚jak idziemy, to na całość). Dieta odchudzająca może być dobrym wstępem do prawdziwego, rzetelnego postu, który pomaga oczyszczać ciało z tłuszczu a duszę z grzesznych przywar…
Warto spróbować, życzę powodzenia!

W przypadku chorób czy zaburzeń psychicznych świadome działanie czy postępowanie jest z pewnością zaburzone a może nawet niemożliwe, więc rzeczywiście trudno tu mówić o ‚samobójstwie z własnej wolnej woli’. Powiem więcej – już przed około ćwierćwieczem badania naukowe wykazały, że w grubo ponad 90% przypadków samobójstwa następują pod wpływem wielu różnych, nakładających się na siebie czynników. Okazało się m.in., że myśli samobójcze powodowało jedno z łatwo dostępnych lekarstw na anginę. W związku z powyższym w prawosławnej praktyce coraz częściej się zdarza, że w przypadku jakichkolwiek uzasadnionych domniemań, że samobójstwo mogło nastąpić ‚nie z własnej woli’, mogło do niego dojść ‚pod wpływem’ choroby czy zaburzeń psychicznych, dopuszczany jest wówczas pełny cerkiewny pogrzeb zmarłej osoby. Wierzę, że taka osoba może dostąpić zbawienia, ale na pewno potrzebuje modlitewnego wsparcia. Pamiętajmy jednak przy tym, że aby wspomóc ciągle żywe dusze zmarłych w ich stanie oczekiwania na zmartwychwstanie, Cerkiew zaleca ‚modlitwę i jałmużnę’, czyli modlitewną pamięć (cs. wiecznaja pamiat’) i udzielanie pomocy potrzebującym. Ostatnimi czasy coraz częściej (co bardzo cieszy) zdarza się, że rodzina zmarłej osoby prosi, aby zamiast przynoszonych na pogrzeb wieńców, kwiatów (czy nieszczęsnych makabrycznych plastikowych zniczy) kwoty przeznaczone na ich zakup wrzucić do skarbonki, aby zebrane w ten sposób środki przekazać potrzebującym – jakiemuś choremu, rodzinie, hospicjum, sierocińcowi albo też cerkwi czy monasterowi, aby ‚pomnażać’ modlitewną pamięć o duszach zmarłych. Można też samemu zdecydować komu ‚w imieniu zmarłej osoby’ okazać swoje wsparcie i dawać jałmużnę nie tylko w kontekście pogrzebu… Zauważmy – jeśli w imieniu zmarłej osoby (pamiętając o niej) pomagamy komuś w jakiejś sprawie, wszyscy zaangażowani ‚zyskują’ – dusze zmarłych doświadczają ulgi, obdarowany doznaje pomocy, a udzielający wsparcia zbliżając się do potrzebującego, zbliża się jednocześnie do Chrystusa i do zbawienia, bowiem Chrystus powiedział – ‚cokolwiek uczyniliście bliźniemu swemu, mnie to uczyniliście’. Warto zatem pomagać…

Za zwierzęta nie modlimy się w taki sam sposób jak za ludzi. Niemniej jednak w naszych księgach liturgicznych jest szereg modlitw nawiązujących do tego, by Bóg uchronił nasz dobytek (w tym wypadku nasze zwierzę domowe) od nieszczęść i chorób (i zaginięcia również). Tak więc w zupełności możemy modlić się o dobrobyt naszych zwierząt. Świętymi, którzy kojarzeni są ze szczególną opieką nad zwierzętami wydaje mi się, że jest św. Serafin z Sarowa i św. Gerasim znad rzeki Jordan.

Przystąpić do sakramentu Eucharystii można zawsze, kiedy odprawiana jest święta Liturgia. Może to być zwykły dzień, może też być dzień świąteczny. Godziny też mogą być różne.

Sakrament spowiedzi polega na wypowiedzeniu naszych grzechów przed kapłanem. Katechizm mówi, że spowiadamy się przed Bogiem, kapłan natomiast jest jedynie świadkiem. Ten element ludzki, czyli faktyczne wypowiadanie grzechów przed duchownym bywa nieraz bardzo trudnym i blokującym. Często towarzyszy temu odczucie wstydu i zażenowania. Jeśli jednak przełamiemy ten opór poczujemy ogromną ulgę i radość. Sugeruje do poczytania z książki biskupa Kalistowa Ware „Królestwo wnętrza” rozdział zatytułowany „Prawosławne rozumienie pokajania”