Wymóg odnoszący się do tego by rodzicami chrzestnymi dziecka były osoby prawosławne wynika z samej natury sakramentu. Rodzice chrzestni są świadkami dbającymi o wzrost i rozwój dziecka w wierze prawosławnej. Z tego też wynika, że aby dbać o taki rozwój dziecka trzeba być samemu wyznania prawosławnego. W naszych warunkach, ale też w warunkach innych lokalnych Cerkwi prawosławnych, gdzie społeczeństwo jest wielowyznaniowe zaczęto akceptować zasadę, że jedno z rodziców chrzestnych może być wyznania nie prawosławnego. W księgach liturgicznych odnoszących się do sprawowania sakramentu chrztu mowa jest nie o rodzicach chrzestnych, lecz o „Vospriemniku”, czyli rodzicu chrzestnym, który bierze dziecko wyjęte z chrzcielnej wody. Druga osoba (drugi rodzic chrzestny) w tym wypadku jest świadkiem wydarzenia. Absolutną normą jest aby ta osoba, która bierze dziecko wyjęte z wody była wyznania prawosławnego. Kiedy jest chrzczona dziewczynka „Vospriemnikom” (matką chrzestną) jest kobieta, kiedy chrzczony jest chłopczyk „Vospriemnikom” (ojcem chrzestnym) jest mężczyzna. Zasada ta więc nie wynika z prawa lecz z istoty sakramentu. Zauważa pani, że zna przypadki „nie spełnienia tej teorii”. Widocznie mamy do czynienia z interpretacją, która nie stosuje się do tej zasady.

Nie, pogrzeb to jedno, natomiast przygotowanie zapiski (karteczki) i pilnowanie dat 3, 9 i 40 dnia po śmierci to obowiązek rodziny zmarłego. Również prośba o tzw. sorokoust czyli codzienne, 40 dniowe wspominanie zmarłego na liturgii leży w gestii rodziny.

Rozwód, który zaistniał w życiu duchownego nie dyskwalifikuje go w niesieniu posługi kapłańskiej. Przeszkodą w sprawowaniu tej posługi byłby ewentualny ponowny związek małżeński, życie w konkubinacie lub nierządzie.

Takie zachowanie dziecka jest bardzo ujmujące i z pewnością przysparza rodzicom wiele radości. W naturalny sposób należy z tego się cieszyć i stwarzać możliwości by dziecko rozwijało swoją miłość do Boga. Nie należy jednak doszukiwać się jakichś szczególnych proroczych oznak. Jeśli Bóg w pewien sposób powołuje dziecko to z pewnością w kolejnych latach życia młodzieńca dalej będzie trwała taka miłość do Boga. Nie należy obarczać dziecka ani siebie szczególną odpowiedzialnością, natomiast tak postępować by normalny Duch Boży trwał w rodzinie.

Imię Hubert nie występuje w spisie imion prawosławnych, więc podejrzewam, że będzie problem z nadaniem tego mienia na chrzcie. Z drugiej jednak strony św. Hubert żył w Belgii na przełomie VII i VIII w. tj. do podziału Kościoła. Formalnie więc powinien być uznawany w Prawosławiu. W naszej Cerkwi jest dopuszczalne by rodzeństwo (brat i siostra) byli rodzicami chrzestnymi.

Rzeczywiście bardzo często kryterium wyboru św. orędownika (patrona) związane jest z bliskością daty narodzin. Nie jest to kryterium absolutne i bardzo często zdarza się tak, że pamięć świętego, którego imię nosimy obchodzona jest zupełnie w innym terminie niż przypadają nasze urodziny.

Bardzo ważna uwaga: w j. polskim używamy imienia Szymon dla dwóch występujących imion: Szymon i Symeon (c.s. Simon, Simeon). Proszę upewnić się które imię zostało nadane na chrzcie. Najbardziej znanymi świętymi o imieniu Szymon są św. Szymon apostoł (30 czerwca (13lipca nowy styl). Natomiast święci o imieniu Symeon to św. Symeon Apostoł z 70-ciu (pamięć 3 stycznia (17 stycznia nowy styl i 27 kwietnia (10 maja nowy styl); jak też Symeon Bogopriimiec (3 marca (16 marca nowy styl).

Pamięć św. Ariadny męczennicy (II w.) obchodzona jest w dniu 1 października (stary styl to 18 września). Na chrzcie zaś ofiarowuje się dziecku krzyżyk.

Osoba, która przystępuje do sakramentu spowiedzi nie musi być na czczo, natomiast od osoby dorosłej, która przystępuje do św. Eucharystii wymagane jest, aby przed Pryczastiem nie przyjmowała żadnych płynów ani posiłków. Spowiedź i Pryczastie są oddzielnymi sakramentami. Bardzo często (i do tego zachęcają duchowni) spowiedź odbywa się wieczorem np. w czasie nabożeństwa.

Nie ma przeciwwskazań, aby małżeństwo było parą świadków podczas ślubnej ceremonii.