Rzeczywiście, żadne ukazania nazwijmy to kanoniczne nie mówią w jaki sposób powinien wyglądać nagrobek. W rycie poświęcenia nagrobka mowa jest o poświęceniu krzyża nadgrobnego. Wynika stąd, że zasadniczym elementem upamiętnienia miejsca pochówku osoby zmarłej jest krzyż. Pozostałe elementy okazują się mniej ważne.
Właściwie nie ma modlitwy na poświęcenie obrączek w czasie obrzędu zaręczyn i sakramentu małżeństwa. W takiej sytuacji trudno mówić o ewentualnym poświęceniu nowej obrączki w przypadku zgubienia. Wyjściem z obecnej sytuacji byłaby po prostu noszenie nowo wykonanej obrączki lub można poprosić duchownego w swojej parafii aby pokropił wodą święconą.
Szkoła powinna zapewnić nauczanie religii jeśli co najmniej siedmioro dzieci deklaruje chęć uczęszczania na religię prawosławną w danej szkole. Jeśli takiej liczby nie ma należałoby znaleźć najbliższy punkt katechetyczny i z tym punktem szkoła powinna wejść we współpracę. Jeśli te ukazania nie są dostateczne prosiłbym jeszcze raz napisać pytanie ze wskazaniem miejsca zamieszkania i nauki chłopca. Wówczas będzie możliwym wskazanie takiego punktu. Pytanie nie będzie opublikowane, natomiast podejmiemy kontakt indywidualny.
Nie ma konkretnie określonego wieku, kiedy należałoby chrzcić dzieci. W naszej powiedzmy tradycji i realiach chrzest zwykle bywa po miesiącu, dwóch, trzech lub więcej. Wydaje się, że Grecy chrzczą dzieci 2-4 letnie. Kiedyś chrzczono po kilku dniach po narodzeniu, ale wynikało to z powodu dużej śmiertelności dzieci. Myślę, że najwłaściwiej byłoby, jeśli nie ma innych przeszkód zastosować się do lokalnej tradycji.
Zwierząt nie wolno wprowadzać do świątyni. Myślę, że w takiej sytuacji zawsze można znaleźć pewne rozwiązanie. Psa można byłoby zostawiać w odpowiednim i bezpiecznym miejscu. Jeśli taka sytuacja istnieje należałoby porozmawiać z proboszczem i zapytać o możliwości znalezienia wyjścia.
Nie wiem na ile moja odpowiedź będzie rzetelna i aktualna, dlatego, że praktyka w kontekście zadanego pytania może być różnie interpretowana w poszczególnych diecezjach a nawet parafiach. Ogóle ukazania w traktowaniu tego zagadnienia polegają na tym, że parafia wydaje metrykę chrztu, jeśli osoba prawosławna, która zawiera związek małżeński w Kościele rzymskokatolickim dostarczy zaświadczenie o tym, że pozostaje przy swojej wierze. Kiedy zawierane są związki małżeńskie czy to czysto prawosławne czy też mieszane zwykle nie prosi się biskupa o błogosławieństwo. Sprawy załatwia się w parafii.
Mnisi lub mniszki w czasie tzw. postrygu otrzymują imię, te które nadaje im osoba dokonująca postrygu. Najczęściej jest to biskup. I to właśnie biskup wybiera i nadaje nowe imię dla tej osoby. Przy wyborze imienia może sugerować się biskup różnymi, tylko jemu wiadomymi czynnikami.
Prawo Kanoniczne przewiduje nałożenie ekskomuniki na osobę, która z uporem głosi herezję bądź łamie zasady cerkiewne. Najczęściej jednak mowa jest o wydaleniu ze stanu duchownego jak też z Kościoła (Kanon apostolski 28, Antiocheński 4). Każda kara kościelna posiada charakter poprawczy, tzn. nakładana jest po to by osoba zrozumiała i zauważyła swój błąd. Celem takiej kary jest skłonienie do poprawy i powrotu do jedności z Kościołem. Powrót do Kościoła zawsze jest możliwy. Nakładanie kar kościelnych leży w gestii biskupa lub soboru biskupów.
Pojęcie jak też ikona tzw. „Świętej rodziny” w teologii prawosławnej nie występuje. Natomiast rzeczywiście ostatnimi czasy ta forma przedstawienia Marii, Józefa i Chrystusa znacząco upowszechniła się w prawosławiu i zaczęto nadawać takiemu wizerunkowi cechy zaczerpnięte z ikonografii wschodniej. Takie przedstawienie nawiązuje bardziej do pewnych odczuć emocjonalnych niż do prawidłowości teologicznej. Św. Józef nie był rzeczywistym mężem Bożej Rodzicielki i miedzy nimi nie było relacji jakie zachodzą między mężem i żoną. Natomiast narodzenie Zbawiciela z Marii dokonuje się za sprawą Ducha Świętego. Stąd też tworzenie takich ikon wiąże się bardziej ze środowiskiem zachodnim lub też chrześcijanie prawosławni naśladują nieudolnie wzorce zachodnie nie mając wiedzy teologicznej i stąd pojawiają się błędy w napisach na ikonach. Takie ikony funkcjonują, ale ich prawidłowość teologiczna jest dość wątpliwa. W tym wypadku myślę, że na ten błąd z napisem na ikonie nie należy zwracać większej uwagi, gdyż ogólny problem leży gdzie indziej.
W prawosławiu istnieje szereg form krzyża. Tzw. forma „tau”, która upowszechniła się w niektórych środowiskach Kościoła rzymskokatolickiego funkcjonuje również w prawosławiu, chociaż nie cieszy się taką popularnością. Ta forma krzyża w prawosławiu nazywana jest krzyżem św. Antoniego, lub krzyżem egipskim.